Militan Ağlıyor... Şiiri - Mustafa Ata

İblisin rüyalarımda
günahlarımı dans ettirdiği
kabuslarla dolu geceden
fecire geçerken
gökyüzünde bulut olan hüzünlerim
yağmur olup yüreğime akıyordu.
Gözlerim nemlenmişti
ağla yüreğim ağla diyordum
kendi kendime.
Birkaç sokak ötemde
zindandının kasvetli duvarları
ardında bir
Militan ağlıyor sesiz
hıçkırıklara boğularak
onu bu denli ağlatan
ne düşman kurşunu
nede soğuk zindanların 
rutubet kokan taş duvarlarında ki 
Filistin askısında gördüğü
zalim işkenceler. 
Kaç geceler geçirmişti
bilmem kaç geceler. 
Askının soğuk kollarında da 
yine de bir damla göz yaşı dökmemişti. 
İzin vermemişti,dostun ihanetine rağmen
akacak olan göz yaşlarının neticesinde
düşmanın yüzünde oluşacak ufacık bir tebessüme. 
Kaç geceler gidip gelmişti ölümle yaşam arasında
yinede ağlamamıştı militan. 
Oysa şimdi ağlıyor,sessizce
ne kadar da istese de hakim olamadı
göz pınarlarından akıp gelen birkaç damla gözyaşına 
avludaki idam sehpasına doğru giderken. 
Sanmayın ki onun ağlatıp ta 
bir zehir gibi gözyaşlarının yüreğine akmasına neden olan
sehpanın ucunda sallanan ölüm meleğinin korkusu. 
Onun bu denli ağlamasına sebep olan
sevdiğinin gözlerinde gördüğü ihanetin
kurşunuyla vurulan yüreğinin verdiği AŞK acısıydı... 
29.12.2008...Menemen/İZMİR

FECİR: tan vakti