Milaydos Şiiri - Kudret Kobal

MİLAYDOS

kim gocunur ki
yarinin karşısında iki büklüm olmaktan
anne karnında nasıldık ki
iki büklümlüğümüz
saygıdandır
sevdadandır
şifa niyetine huzurdandır
eğildik amma
ne anneye kulluk ettik
ne de yare
kim ki
elif gibi dikilir
ve böbürlenir
bilsin ki
elif
en zayıf anıdır
uykuda yarı ölü
mezarda tam
sonra yaşamını
rüzgarın eline teslim etmiş
kuşlar misali oluyor insan
kimi zaman
vuruyor kendini kayalıklara
kimi zaman
kanadında coşku
çiziyor gökyüzüne sevdayı
bazen de angut kuşu gibi
ölümü bekliyor eşinin ardından
bir balık ruhunda buluyor kendini
deryalarda akıp gidiyor
kimi zaman bir oltada
ya da
eşini kaybetmiş bir balina gibi
kıyıda bitiyor yaşam

ve zehrini akıtıyor Milaydos

sonra kar gibi eriyip
yağmur gibi düşüp
gidiyor insan
kimsenin aslı kimsenin kerem olmadığı
diyarlara göçüyor

yazılar kalıyor yapraklarda
yağmur zarafetinde yazılmış
şiirler kalıyor
yüz bulunup henüz okunmamış
uzaklar kalıyor
aslında hiç yakınlaşmamış
ve
inkarlar kalıyor
toplanmış yazılarda
kendini bulamamış

ve inanıyor Milaydos
tanrı olduğuna