Miladım Selen Şiiri - Seyit Er

Uçurumdan düşüyordum yıllardır
Hava boşluğuna yakalanmştım
Midem bulanıyordu
Elime değen arsızlıktan
Değmesin diye yüreğime
Kendim vurmuştum iskemleye
Pimini çekmiştim hayatımın
Gittiği yere kadardı
Nasılsa
Göçük altındaydı umutlarım
İmdat demedim hiç
Ahımı dillemedim
Farketsemde yanılğımı
Yalnızlığımı
Sustum
Kapalıydı gönül kapım
Ayırmıştım
Sevgiyle yollarımı
Vurgun yemişti ömrüm
Sağalmazdım
Cehennemede razıydım
Haketmesemde hazırdım
Uçurumdan düşüyordum yıllardır
Hergün birşeyler ölüyordu
İçimde
Azalıyordum
Sokak lambaları
Büyütmüyordu gölgemi
Küçülüyordum her adımda
Hep ağlıyordu
Gözlerimdeki bebek
Değişiyordu hergün ismim
Taş bağlamıştım eteklerime
Bir an önce
Sığınmak için kefenime
Uçurumda düşüyordum yıllardır
Sökülmüştü tinim
Sallanıyordu bütün çivilerim
Kırk kuruş etmezdi kaderim
Hüzünler biriktiriyordum
Balık istifi
Hiçbir acı es geçmiyordu beni
Eriyordum kandildeki yağ gibi
Kopuyordum yaşamdan
Dökülmüştü yapraklarım
Ayaklar altındaydım
Kanıyordum
Ve artık umursamıyordum
Gözlerimi kapayıp
Fon diplemiştim
Her şeyi bitirmiştim
İndirmiştim hayat perdemi
Sondu bu sahnem
Veda sesime
Bir ses değdi
Ben Selen dedi
İşte o gün
Herşey yeniden başladı
Miladım Selen