Mila / Hayat Ağacı Şiiri - Adem Tok

Ne zaman hazırsan
Yoldaysan
Gökyüzünde kenetleniyorsa ellerin
Ve rüzgarda ıslanan gözlerin kaybetmiyorsa eşini
Ve ödünç alınan enerjiye borçlu olduğunu hissediyorsan bir medcezir gibi
Ve serpiyorsan karanlığa saçlarındaki yıldızların tohumunu
Sesin güçlü,umutlu
Köklerin huzurludur
Mevsimler açar sen güldüğünde hüznün sofrasına
Kaybolur bencillikler bir ışık hüzmesi alev alır
Kaybolduğum dehlizlerde
Deltalarını bilirim
Ki dokunduğumdu gözlerinin yönergesinde
Ve sarıldım yörüngene...

Dalların yeryüzü değildir artık
Gizli nehirlere dökülür yaprakların anlamazsın
Buz çözülür yaşam olur renk açar
Derinlerden uçurum düşer duymazsın
Öyle bir tutku fakat yanardağ derler adına
Soğuk ve kor aynı kanda
Hangi kültür hangi insan ve dil
Ve sokak hangi hapishane ve suç
Düşündüm Yürüdüm,sorguladım okuyarak ve çoğu zaman anlamadan dönüp dolaşıp hep kendimi gördüm...

Evren Benim !