Mikrobun Şiiri Şiiri - Hatice Polat

Ben o minik kız çocuğuyum.
Senin hayallerini kurduğun,
Masallar diyarının prensesiyim…
Ben o minik kız çocuğuyum.
Saçları örgülü,
Yüzünde tebessüm büyüten o kız çocuğu…
Nasıl da istedin beni,
Nasıl diledin Tanrından! ..
Rüyalarına girdim gecelerce.
Bana ninniler söyledin,
Beşiklerde beledin beni…
Hiç düşünmedin,
Sütünden verdin, canından, yüreğinden…
Beni kıskandı o…
Haklıydı belki de.
Çok sevdin beni çok!
Beni severken onu sevemezdin ki.
Ben senin canından bir parçaydım,
Ama sen onun canıydın…

Biliyorum ey kadın, biliyorum!
Ben senin minik kızınım…
Dizinde büyüdüm,
Gözünde yürüdüm…
Oysa o koca bir mikroptu!
Nasıl yapıştıysa sana,
Kopmadı yıllarca…
Ve öyle bir dinamitti ki,
Yaktı herkesi, yıktı her şeyi…

Biliyorum annem,
Biliyorum…

Sana geldiği günler nasıl dolu bakardı öyle,
İmrenirdim…
Gözlerimin boşluğuna kızardım…
Nasıl annem derdi sana,
Nasıl gülerdi yüzü…
Nasıl severdi seni…
Ben ki senin kanındanım,
Sevemedim seni,
Onun sevdiği gibi…

Biliyorum,
Büyümeye yüz tuttum ben de.
Ne kadar büyüsem de,
Seni ne kadar sevsem de,
Hiçbir zaman boğazımdan karnımın tam orta yerine ılık şekerleme gibi akmayacak bu sevgi.
Onun kursağındaki o tadı ben hissetmeyeceğim.
Hissedemeyeceğim…
Kahvenin en güzel tadı gözlerindeymiş ya hani,
Bunu da ondan öğrendim sana dair bütün güzellikleri öğrendiğim gibi.

Biliyor musun anne,
O beni de çok sevdi.
Senin bir parçan olduğum için,
Sırf benimle beraber cümlede sen de geçtiğin için…
...
/Mayhoş