Mıknatıs Tozu Şiiri - Erdal Karakaş

oda karanlık ve soğuk, köşe koltuk üstüne
kapıcı Tekin yapayalnız çökmüş
gözaltı balonvari şişik
kamburunda ağır yük torbası.

harbi adamdı kapıcı Tekin
evi hastane, arabası ambulans
kendi de acil doktoru sanki
7/24 hizmet beklerdi hastaları: Alo, alo, alo
ne zaman, hemen olur mu? Lütfen nolur…
seanslar karışırdı bazı geceler
önce teşhis: derdin ne?
sonra tedavi: yapma, değmez, hayat çok kısa
ve operasyon: günlerce terapi

kimse sormazdı ona derdini, kederini
yeter ki, kapıcı Tekin halletsin
yalandan sevenlerin isteklerini
bir gün işler tersine döndü
madalyonun arka yüzü göründü
mıknatıs tip eridi bitti
birkaç gönül dostu dışında
timsah gözyaşlılar kayboldu gitti

soğuk karanlık oda da kapıcı Tekin yapayalnız şimdi
kucağında oturan küçük afacan
içini çekerek kekeledi;
“baba, yütten ağlama beni de ağlatma”