Mıknatıs Bana Mezarlar

Bazen
Kalemimi elime alıp
Gelmişten geçmişten
Kendime
Derin bir kuyu kazıyorum
İçine düşüyorum
Gözyaşım
Ayak uçlarımdan
Dudağımın kıyısına kadar yükseliyor
Yutmaya başlasam öleceğim
Kanatlarım olmasa
Derin kuyularda kalakalacağım
Kolay olmadı kanatlarımın olması
Öle öle edindim ben

Yaralıyım
Toz düşse üstüme
Sanki taş kadar ağır
Zira omuzumda bir tabut var
Bu yüzden bende hep bir gitme var
Canım ciğerim dediğim bile kırsa
Kanatlarımı açıp gidiyorum
Önüme çiçeklerle geçiyorlar
Ezberlediler
Tutup getiriyorlar, dizlerine yatırıyorlar
Beni bir mezar uykusundan kurtarıyorlar

Şu kanatlarım
Sadece kuyulardan çıkmaya olsa
Sevdiklerimden gitmek de
Aslında bana ağır bir yara

Parçalarımın düştüğü mezarlar
Sanki mıknatıslar
Birdenbire beni
Yanlarına çekiveriyorlar

Sevdiklerim bana mıknatıs olsunlar
Parçalarımı yüreklerine alsınlar
Sarıp sarmalasınlar
Beni hiç bırakmasınlar...

Bilmem kaçmış yaşım
Yalan! Çoğu yas, göz yaşı...