Mıknatıs Şiiri - Yusuf Gökbakan 2

MIKNATIS
Gözün yaşı köz olur adımlarına…
Örselenmiş iniltiler,
Birikir şifresi unutulmuş kasamda;
Hepsi; pahasız ve elzem,
Bir yudum zemzem, susayakalmış ruh için.
Yetim kalmış hissi,
Sarsılmış duyular, şart koşulmuş duyular…
Soyulmuş aynamın derisi.
Hayaller öylesine besbeter…
Çiçeklenir gidersen kötürüm bağrımda,
Tekrardan tekrardan delirişler;
Kal bu sefer!

Dört duvara sıkışmış bir yakarış, dilimde sana.
Lal olurum sonra,
Her istilan kabulüm.
Gitmelerinden daha fecisi var mı sanki,
Oysa iyi bilirsin ki,
Benim bekleyip duran bekleyişi,
Bilirsin;
Bitmeyecek bende umarsızlık nöbeti.
Sensiz eksiyim,
Tüm artılarım sende.
Sensiz eksiğim,
Ölesiye derbeder.
Bir tek senle makbulüm,
Her istilan kabulüm;
Kal bu sefer!

Sana kalmanın çaresini bulayım;
Aşina kılmanın yolunu nefesimin:
Ruhtan taşmaktır sana vaadim,
Taşıp taşıp dolmaktır ağlak bir hazla,
Aşkın da aşıkı olmak hani,
Mıntıkasına geçmek uçmağın,
Susuz komamak damağı;
Kalırsan taçlanır payitahtı sevdanın,
Uçsuz kevser…
Açılır bahtı bulutların;
Kal bu sefer!

Bir mıknatıs yer etmiş bakışlarına,
Aynısı da benim nazarımda.
Gel, çekimlenelim terddütsüz, aykırı;
Tüket huysuzluğunu içindeki med-cezirin.
Bir deste gül bıraktım eşiğine,
Aç artık kalbinin sürgüsünü.
Bırakmak gerek artık,
Kör kandilini zihnin.
Daha fazla olmadan heder,
Kalman gerek;
Bu son olsun bana gelişin,
Suçüstü yakala beni,
Sensizliğin senetini yakarken,
Cakası son bulmalı ayrılıkların, yeter!
Kal bu sefer
YUSUF GÖKBAKAN