Mıknatıs Şiiri - Emel Nişlioğlu

okuduğum hüzün
çevirdiğim her sayfadan
düğüm düğüm biriken eksilmeyen güzden
gölgem misâli düşüp de peşime
çözümsüz

ellerimde bir an parçalanıyor
ellerimde anlam
ve hangi dalı tutsam
yanıyor bütün orman...

o işte'lediğim heceler
artık nasıl da uzak
içinden geçerken salkım saçak bir yalnızlığın
sahi, neydi yakın?

usumu dişliyor gece
kendime dahil değilim
dileğimse de iyilik sağlık,
hani adet üstüne.

aidiyetlerin yitik kıyısında gizlenen
saten bir mıknatıs imdi
fildişi yüreğim

acı çeken...