Çamlarla katranları kesen uğultu,
Kişi oğlunun kulkakına vuruldu,
Uğultunla yaktın açu,
Ögtürdük seni ülgen açu,
Açu, açu; işit sagumuzu.
Kendin tezahür etti kendime
Kendim oldu naaşım
Akl-ı selimi yitirdi bu yiğit
Maddi ve manevi senden mustarip
Kendin tezahür etti kendime
Aşkıma lazım bir keklik
Keklik, yerden bitmelik
Tek bir keklik doyumuma yetmeli
Aşkın doldurdu gerisini
Kelimelere sığdırabilir miyim düşüncelerimi?
Düşüncelerimi, kelimeler anlayabilir mi?
Yoksa çoktan aştım mı sözcükleri?
Zaman aktı.
Savaşçı aslının kendisinde bulunduğunu biliyordu.
Savaştı,
Yıktı geçti aslın savaşçısı,
Ölmekti bu elbette ama,
Ölmesindeki gayeydi onu hayata bağlayan.
Gitmekte güneş toprağına bulanmış saçları,
Susmuş gönlümde çalan aşk çanları,
Haykırmış yüreğim: “Aşkın sonu bu olmamalı”
Lakin boşunaymış bu feryatları,
Sen ile yüreğimin sevgi bağları,
Kaçınılmazmış meğerse ayrılıkları,
- Uyanırım belki yârın,
Belki bugün.
Zamanı anlayamam hiçbir an,
Ve lâkin
Geçer beni beklemeden.
Hayat önümden geçti, gitti
Yaşam biter anî
Ruhum ama atî
Uyuyanlar adî
Olur miktar cüzi
Bir insan kaderi
Ne yapabilir ki
Kendim bengünün bir zerresi,
Ruhumsa alem-ü mekandır.
Mea cogitatio est universum.
Animus meus sum et non sum.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!