Mihrimah Şiiri - Çağlar Can Cengiz

Mihrimah;
Külliyesi ruhuma serili sultan.
Sen şimdi nerelerdesin Mihrimah?
Bak! eteklerinden su içiyorum.

On altı
İnci yüz yıl-lık tarihin külliyesinde,
Bugün, bir kedi, saçlarına tırmanıyor.
Hissedebiliyor musun Mihrimah?

Senin lisanında esiyor rüzgarlar,
Onca insan koynunda uyuyor.
Taşların altında kim bilir, kimler yatıyor?
Ben okuyamıyorum.

Sinan’ın aşkı;
Adı güzel, cismi muamma sultan
Bak neler yazmışlar taşına, toprağına;
“Selîm Han’ın oğlu,
Sultan Süleymân Han’ın kızı.
Hayırlar ve iyilikler sahibi Hanım”

Mihrimah;
Yirmi bir
İnci yüz
Geçti yüzümden.
Hiçbiri senin gibi olamadı.
Benden başka kimse camiler inşa etmedi onlar için,
Eteklerine benzetmedi hiçbir aşık mabetlerin mimarisini.
Benden gayrı tabii…

Ben Sinan ile dost düşmüşüm.
İçimi yüzlerce pencere aydınlatmış
Ama ne yansıtacak yüz görmüşüm,
Ne de haykırabilmişim minare boynumun şerefesinden.
Derimin altında boyanmış çiniler.

Üsküdar’da bir şiir yazıyor;
Ay ile Güneş
Kıyamete doğru koşuyor.
Cisimleşiyor soluk soluğa kelimeler
Allah’ın evi oluyor.

Mihrimah;
Uğruna bir tarih yatıyor.
Bugün yaşasan ne çıkardı?
Nasıl bütünleştirirlerdi aşıklar seni?
Külliyen ifade biçimlerinin en güzeli.

Bir kuru beste yaparlardı senin için,
Belki bir kaç güzel söz söylerlerdi.
Kimse Ay ile Güneşi ipe dizemezdi,
Yüz yıllarca yıllanmış koca İstanbul’da

Sultan Süleymân Han’ın kızı.
Mimar Sinan’ın esin kaynağı.
Mihrimah;
Sinan’dan vefanı,
Benden ilhamı esirgeme.
Amin!

Çağlar Can Cengiz 18.03.2011