Mihra'nın Yolculuğu Şiiri - Oktay Güvener

"Sus ey kalbim!
Çünkü bazen bir sükût,
Bin aşk-a yeğdir..."

Bir seher vakti
Sensiz çıktım yola,
İz sürüyorum,
Can-a dokunan yüreklerden çıkan dualarla…

Bir suskunluk düştü alnıma!
Sustum!
Ne dilden döküldü kelamlar,
Ne de kalemden aktı dizeler…
Yalnızca kalpte;
Yandı, yankılandı, yazıldı adın!
Sen Mihra…

Bir kum tanesi misali,
Aradım seni ummanlarda.
Zaman çile misali çözülürken,
Gönlümde sadece bir kelimeydi hasretin…
Sensizliğin rüzgârı ise,
Göğsüme saplı buzdan bir hançer!

Ey ruhumun revânı!
Gülşeninden uzak kaldıkça,
Kavakların yaprakları gibi titredi kalbim…
Ne çok üşüdü göğsüm; Mihra!
İsmini anarken geceleri...

“Varsan, göster kendini”
Çünkü ben
Yokluğunu giyindim
Ve yokluğun,
Varlığın kadar ağır geldi bana...

Ve ben…
Adını anarken
Aklımı sende bıraktım,
Yüreğimi semaya ilikledim…

Ey kum zambağım,
Ey geceye sinmiş vuslat,
Bil ki,
Ben seni
Bir menzil gecesinde değil,
Bir ömrün kıyametinde bekledim...