Mihenk Taşı Şiiri - Nurşah Şenel

Üşüşüp duruyorlar başıma hissetmeyi
sevemediklerim
Şeker katıp karıştırmak istediğim tatsız hayatın
mutlu figüranlarına öykünen hislerim...
Hissedilip de tüketilen,
Bana bırakılmayan hislerim..

Bacak bacak üstüne atmış,
bilmiş bir gülümsemeyle karşımda oturan yalnızlığım
yetmiyormuş gibi
Bir de isteksiz hislerim her an kulaklarımda..
Körpeliğini kabullenmeyen soğuk ellerimle
kapatsam da kulaklarımı
Faydasız..
Tıkamış gibi görünsem de kulaklarımı
Duyulmak istenenler kafama yerleşmiş çoktan.
Bedenimden izinsiz
Aslında bedenime inat
Ruhumun mavi gölünde yalnızlığım..
Ne zor bir anlatsam birilerine
Yaka paça dışarı attığım halde bende hüküm süren
yalnızlığım..
Bir istila ki süregelen kendimi bildim bileli
Durmuyor.
Bana rağmen bana karşı yalnızlığım..
Beden benim
Ruh benim
Yalnızlık ise benim ruhumun mihenk taşı

Genç ev sahibesine öykünen davetsiz konuğun
kibri gibi sevimsiz,
Kocakarı yalnızlığımın masalı...