Mihenk Şiiri - Osman Bayazıt

Harfi vurdum mihenge
Alfabeden can çıktı
Bir vurdular kaleme,
Mürekkepler kan çıktı!

Sözü vurdum mihenge;
Kelimeler lâl çıktı
Sus pus olmuş dillerde,
Konuşulmaz hâl çıktı.

Malı vurdum mihenge,
İsteyende hırs çıktı.
Bir kanaat edince,
Altın-gümüş pas çıktı!

Rızkı vurdum mihenge,
Çalışanda hoş çıktı,
Kısmetinde var ise;
Yiyeceği aş çıktı.

Rengi vurdum mihenge
Elvan çeşit kat çıktı,
Lâkin insan cinsinde
Bütün renkler mat çıktı.

İnsi vurdum mihenge;
Umduğumdan zor çıktı,
Gizler çözen ademe,
Bir baktım ki sır çıktı.

Aşkı vurdum mihenge
Ateşlerden kor çıktı,
Yandı mecnun çöllerde,
Leylalara har çıktı!

Derdi vurdum mihenge,
Şifalara set çıktı,
Bir acıyı silmeye,
Binbir ecza kıt çıktı!

Günü vurdum mihenge,
Günde keder,gam çıktı.
Mevsim kurak geçince,
Dalda meyve ham çıktı.

Yönü vurdum mihenge;
Pusulalar şaş çıktı.
Hak yolunu bilmeze,
Bütün yollar boş çıktı.

İlmi vurdum mihenge,
Ne doyulmaz haz çıktı,
Ona kıymet biçmeye,
Mihenk bile az çıktı!

Kalbi vurdum mihenge,
Fesatlıkta mert çıktı.
Vurmasaydım hiç keşke,
Taştan bile sert çıktı!

Dostu vurdum mihenge,
İyi günde çok çıktı,
Bak şu dünya haline
Kara günde yok çıktı.

Nefsi vurdum mihenge,
Doyurması güç çıktı.
İstedikçe isterde
Gözü doymaz aç çıktı!

İsmi vurdum mihenge;
İşaretsiz pul çıktı.
Yazdı çizdi kendince
Adı Osman Kul Çıktı.

(1999-Ahlat)