Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Kimden : Necmi Uçar 1 (Bay, 60)
Kime : Naime Özeren 1
Tarih : 19.10.2010 06:53 (GMT +2:00)
Konu : Yn: MİÇO- ADAM ve CANO *** Yeni şiirimle selam ve sevgiler.
insanın içini burkan usta bir anlatımdı, biz insanların islah olması dilegiyle,paylaşım için teşekkür ediyorum.
Kimden : Hilal Ay 1 (Bayan, 33)
Kime : Naime Özeren 1
Tarih : 19.10.2010 09:19 (GMT +2:00)
Konu : ,..
şiirinizi çok beğendim naime hanım dün akşam sokakta bende küçücük bir kedi yavrusu buldum gözleri çapaktan tamamen kapanmıştı bıraksam ölecekti.aldım onu temizledim ısıttım ue doyurdum.şimdi evin içinde bize oyunlar yapıyor.hayatımız değişti sanki onunla
Bu dünyada herkes ne kadar yer hak ederse o kadar yer verilir.
Buna hachiko da dahil
Paylaşım için teşekkürler
Gönlün gam görmesin
Tebrikler
Kimden : Rauf Bekiroğlu (Bay)
Kime : Naime Özeren 1
Tarih : 19.10.2010 06:56 (GMT +2:00)
Konu : Yn: MİÇO- ADAM ve CANO *** Yeni şiirimle selam ve sevgiler.
'Hanımefendi' şiirinizi okudum hayvan sevgisinin işlendiği duygusal motifler taşıyan bir iç dokümü olarak algıladım. teşekkürler. şizinde bildiğiniz üzele en riyasız dostluk hayvanlardadır. bu konuda yaşanmış bir çok örnek anlatabirim ancak burası yeri değil. yani demek istediğim hayvanların vefası koşulsuzdur.
insanların vefası ise genellikle cıkara dayanmaktadır. bu bağlamda azari bir şairin bir şarin sözünü arzedeyim;
Ben kormam hayvandan,
Korkarım hayvan insndan.
Sevgi ve saygılarımı arzederim efendim.
Kimden : Ekrem Ünaldı (Bay, 49)
Kime : Naime Özeren 1
Tarih : 19.10.2010 08:56 (GMT +2:00)
Konu : (konu yok)
Yere düşen yağmur damlaları Kalbine inecek güneşi engellemesin Güneş bulutların arasından Hep sana doğru baksın Güneş güzellikler getirsin Günaydın Micolar ölmesin.
Kimden : Coskun Koçakoğlu (Bay)
Kime : Naime Özeren 1
Tarih : 19.10.2010 10:20 (GMT +2:00)
Konu : Yn: MİÇO- ADAM ve CANO *** Yeni şiirimle selam ve sevgiler.
naime hanım merhaba hikaye cok dokunaklı ve cok duygulandım okurken gözlerim yaşardı inarımısınız yollarda ne zaman bir hayvan ölüsü görsen yada kendini bile bile arabaların altına atan hayavanlara şahit olsam bunu düşünürüm intahar etmek istiyor hayat sahip oldugumuz en büyük servetimiz bunun hayvanlarda farkında onları bu noktaya getiren ne olabilir diye düşünürüm kendi hayatımı ve sevdiklerimi düşün dükce tarifsin bir acı kaplar güregimi bu öyküyü benimle paylaştıgın icin teşekür ederim
Kimden : Ahmet Çaglar 1 (Bay)
Kime : Naime Özeren 1
Tarih : 19.10.2010 09:35 (GMT +2:00)
Konu : Yn: MİÇO- ADAM ve CANO
...çok içli çok duygusal. tebrik ederim yüreginize saglık.
Kimden : Çani Başi (Bayan, 30)
Kime : Naime Özeren 1
Tarih : 19.10.2010 15:31 (GMT +2:00)
Konu : Yn: MİÇO- ADAM ve CANO *** Yeni şiirimle selam ve sevgiler.
telekkürler güzel paylaşımdı; her varlığın yaratılanın duygusu var; ama her yaratılan varlıkta bu duguyu barındıracajk yürek var mı o rası tartışılr? :: :)
ŞİİRİNİZİ OKUMAK BİR ZEVKTİ, YÜREĞİNİZE SAĞLIK DEĞERLİ DOST...
Kimden : hantal (Bayan, 42)
Kime : Naime Özeren 1
Tarih : 19.10.2010 06:54 (GMT +2:00)
Konu : [halk-ozanlari-v..] Yn: MİÇO- ADAM ve CANO *** Yeni şiirimle selam ve sevgiler.
Cok hüzünlü bir hikaye,harika bir şiir, harika bir anlatim.
Hayvanlar aleminde en cok köpeklerde vardir, vefa duygusu.
Bu güzel şiirinizi yürekten tebrik ediyorum.
Selamlar Sevgiler
Bu şiir ile ilgili 110 tane yorum bulunmakta