Miad Şiiri - Alparslan Aydın

Gör ki bende bitmişsin
Ne şiirimde adın
Ne gönlümde yâdın kalmış
Çıkmış benden gitmişsin
Bir nefes alımı miadın kalmış.

Ne gözlerin ok kalbime
Ne saçının teli dâr bana
Varlığın kış
Yokluğun bahar bana.
Ellerinden daha nahif
Ellerinden daha zarif
Dokunur rüzgar bana.

Kerem yok artık aslı olmayana
Düştüğü yer dahi cürmünü yakmaz
Sevda nehir olup aksa dört yana
Gönlümün bağına katresi akmaz.

Pervaneydim
Söndürdüm ateşi
Yüreğimde buz dağları
Ellerimde çöl toprağı
Önümde sessizlik
Ardımda sensizlik
Bir hırka bir sevda
Düştüm yollara
Bilinmez ülkesine
Düştüm yokun gölgesine
Bir derviş
Bir delirmiş misali.
Arayıp arayıp buldum izini
Aşk denen iksirin gizini
Gördüm şerbetiymiş ecelin
Ve ahirim oldu evvelin.

Mecnun çölde bir kum tanesi demek
Ömrünce gelmeyen leyli beklemek
Aşk ki boynumuzda bir yağlı ilmek
Bir defa geçti mi bir daha çıkmaz.