Aynı gökyüzü altında,
Daralttık da yeryüzünü,
Altında başka dünya yarattık.
Bir kucaklık yer açamadık sana.
Duyulunca yönsüz tehlikenin
İç parçalayan sirenleri,
Herkes önce kendi tanrısına sığınır.
Kahpe çıkarlara yetmedi diye dünya,
Medeti mezardan umar olduk diri diri.
Bombalarla aydınlanırken ufuklar
Güneş bile doğmak istemez yüzümüze.
Ve sen,
En güvenli sığınağından çıkıp,
Yaşam nöbetini devralırken,
Tanklara, bombalara inat,
İki cemre arası,
Utançla alırım karşı kıyıdan
Masum selamını.
Karaydı, daha da kararır deniz.
Ve insanlığım incinir.
Yağmur yüklü bulutlar,
Yürek yangınların sönsün diye.
Benden sana armağan.
Ve sen madem geldin dünyaya
İnatla büyüyüp
Özgür gökyüzünde barış nöbeti
Tutarken güvercinler
Tüm namlulara düğüm at,
Füzeleri, saksı yap çiçeklere
Ve kes cezasını koca koca büyüklerin.
Süpürsünler kalıntılarını savaşlarının.
Ve sen madem geldin dünyaya
Havayı, suyu ve ekmeği
Barışı, huzuru ve sevgiyi
Bize, bizim yerimize
Bölüştür ellerinle adilce,
Tanrıdan bile…
2022
Kayıt Tarihi : 3.11.2022 13:19:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Mia, Rusya Ukrayna Savaşının ilk günlerde metroda dünyaya gelen bir kız çocuğudur.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!