Mezuniyet Günü Şiiri - Aykut Yılmaz

hepmi sebepsiz sever insan.?
birden bire ansızın.
ne vardı onda beni çeken,ne.
belkide deliliği buldum, yoksa saflığımı.?
sebepsiz kıskandım.
sebepsiz aradı gözlerim bulamadı.
belki buldu bakamadı.
her sınıfa girişte onu aradım.
bazen buldum sevindim varlıgına.
çoğu kez bulamadım, kayboldu gülen kız.
sordular neden bu durgunluk.
birşey yok sadece yorgunluk.
dayanamazdım artık, yok artık.
çekemem tek başıma.
açıklamalıyım herşeyi ona.
ilk defa mı sanki dedim,
ilk defamı atıcaksın kendini,
kendi ellerinle ateşe, ateşe mi.?
bi cesaret dedim, durdum
tekrar düşündüm hayaller kurdum.
tuttum ellerinden sıkıca tuttum.
sevdin sen bu adamı, artık oda bilsin bunu.
şimdi yanıyorum onunla ateşlerde.
sebepsiz gülüp, ağlıyorum.
belki bu ateş onu benim kadar yakmıyor.
çünkü o hala geçmişini arıyor.
ondadır belkide bu ilgisizlik.
gözlerindeki çırpınış kurtarır beni.
ve tesadüfler,
seviyorum artık ismimi,
düşünmeden edemiyorum.
onu bende yaşamakmı istediği.
yoksa bende..,
benimle öldürmekmi.
şimdi acım katlandı ikiye.
bazen diyorum ki.
bu boş boğazlık niye,
niyesi varmı be, seviyorum onu ölürcesine.