Mezopotamya evladıyız Şiiri - Nihat İlgün 2

KADİM İNSANLARIZ.

Bizler var oluşun kutsal diyarı,
Direncin bedeni asyanın nazlı kızı
Kadim toprakların insanıyız
Mezopotamya evladıyız umanna ulaşanız.
Akarız yüreklere akar Dicle oluruz.
Fıratın, Dicle in kardeşiyiz.
Mezopotamya bizim evimiz
Göçmen kuşları bizimle dönerler.
Gökte Semaha davet ederler.
Dökülür dudaklarda jiletten keskin nağme
Sulh ruhlar giymiş görünürüz zühre
Yanmış tenleri güneşte buğday esmerleri.
Analar acı ile kabarmış yürekleri zul duyar.
Barınamaz menekşe yurdunda iblis.
Tutmaz kötülükten dem tutmaz
İhanetleri demir atamaz sığdır.
Uğuldar ötelenir kaf dağına doğru,
Birde başak gibi çoğalır yüreğimizde
Yüreğimizde de merhamet huzmeler.
Yani sevgi yüreğimizde bahçe olmuş,
Bütün renkleri barındırmış.
Barınır kutsanmış efsunlu sevgi.
Sabahın dağ gölgelerinin serinliğine akar gider
Akar güneşin yaldızlarında karışır.
Gidenlerimizi unutmadık.
Unutmak kahrı diyarı soysuz zulası.
Bu yüzden güneşin doğuşunu onlara borçlu olduğumuza inanırız.
Öyle ki bazıları  variyet biriktirir biz insanı.
Kahrı biliriz elbette zordur tahini defe.
Kahrı def ettik, olamaz kafile Taki ezelde.
Hamuru sevgiyle yoğrulmuş bir kavmin devamı.
Biz onlardan değil emeksiz yemek onların bahtı.
Yolsuzlukla iblisin varı onların, bize düşen Pirlerin tahtı.
Sarkık suratları ahiri zula harmanı
Dimağımızda yakınır, bunların en zor anı.
Koşulsuz hep bana mantığında sınıfta kaldık.
Beraber yürümeyi gidenlerimizde miras aldık.
Dara çeker yürekteki sevgisizliği geçit vermez.
Yankısını barındırır halla dağlar,
Gür sesimizi içer Semahlar taşır.
Kederimizi içer bahtiyar ulaşır.
Biz var oluşun diyarı
Mezopotamya çocuklarıyız.