Mezopotamya Düşlüm Şiiri - Hüznü Sevgi

Desem ki:
Gözlerinin kıyısına memleket kurulmuş,
Şehrin aşka çıkan sokakları kirpiklerine asılmış,
İklimi Mezopotamya'yı andırır gibi;
Kâh hüzünbaz, gözyaşlarımı taşıyan,
Kâh umut, yüreğime aşiyan...

Desen ki:
Nar taneleri adedince koş bana,
Sensiz su içmiyor kurnada kuşlar,
Biz kokmuyor tarihî bahçem.
Hasadı gelmiştir ektiğim aşk tohumlarının,
Toprağım ol, bereketini sür nefesime.
Yay ol, saplan göğsüme,
Sal beni esmer gülüşlere...

Desem ki:
Ben telli turna, akbaba sürüsünden kaçan,
Tellerime kurşunî sevdayı asan...
Hasretin başrolünde,
Provası hep yarım kalan.
Beni azad et yamalı yalnızlıktan.

Desen ki:
Sessiz nehirler akıyor benliğime,
Maviler nüksediyor içime içime.
Dicle ve Fırat birleşiyor kan revan içinde.
Ört üstümü kuşan aşkla,
Ruhuma gömül masum bir telaşla...

Hüzn-ü Sevgi