Mezopotamya çobanları. Şiiri - Kemal Polat

Bilinmez kaç yılları geçmiş,
Dicle ve Fırat kıyılarında
Sürülerini otlattı,
Medeniyetlerini kurdular
Mezopotamya çobanları.

Su, Orman, meralar...
onların ellerinde gelişti
Sayısız koyun keçi,
Küçük ve büyük baş hayvanlarıyla,
Besili hecin develeri de vardı.

Yavaşta olsa taş binalardan
Evler yaptı, şehirler kurdular;
Bereketli toprakları, ovaları,
Zümrüt yeşili yaylakları vardı
Herşeyi eskitip yıkan zaman,
Hep onların yanındaydı.

Çok çalıştılar, biribirlerini sevdiler...
Eğlenmesini dinlenmesini bildiler
Zamanı hep iyi değerlendirdiler,
Zaman onlara hükmedemedi
Onlar zamanın hep önündeydi.

Zor bir yaşamın hikayesidir bu:
O nedenle dere tepe aştılar,
Menzile her varışta yüzleri güldü
Başarıdan sarhoş olmadılar...
İnançla hep mutluluğa yürüdüler.

Yıllar, yılları kovaladı,
Mezopotamyanın mutlu çobanları
Dağları tepeleri aştılar
Çokça kayıplarıda oldu,
Ama onlar yılmadı herşeyle savaştılar.

Dicle ve fırat kıyılarını sevdi
Boydan boya mesken tutular,
O büyük uygarlığın, Mezopotamya'nın
Vahaların, ormanların, çayırların,
Sahibi olmuşlardı,
Zümrüt yeşili yaylaların.

Başlangıçta, yorgun bu göçebe kavmin
Karakıldan çadırları,kara kulaklı köpekleri,
İnaılmaz güzellikte hecin devleri vardı.
Bir lahzada çadırları kurdular..
Sürüleri ovalara saldılar.

Bir çift ak güvercin rehberiydi onların
Ak kanatları bata çıka sulara
Önlerinde, hep önlerinde uçtular;
Uğuruna inandı ak sakallı bilgeler
'Tamam yurdumuzdur burası,
Mezopotamya olsun adı' dediler.

Sarıldılar birbirlerine
'Barıştır, gelişmedir, medeniyettir amacımız,
Nekadar çogalsak da, buralara sıgacağız...
Kavgasız dövüşsüz, yaşıyacağız,
Kan kana karışıp, can cana olacağı' dediler.