Mezopotamya Akşamlarında Özlem

Özlem dediğin nedir bilir misin?
Bir dağın yamacında, rüzgârın esintisinde gizlenmiş yarım kalmış bir türkü,
Bir annenin gözlerinde saklı sessiz bir feryat,
Ve bir gencin kalbinde, gözlerine bakınca doğan yeni bir sabah…

Ey Kürt kızı,
Bakışlarınla uyanır karanlık,
Gözlerinde öyle bir aydınlık var ki,
Her güneşin doğuşu sende yeniden başlar.
Ben sabahları gökyüzünde değil,
Senin bakışlarının derinliğinde karşılarım.

Mezopotamya akşamlarında bir başka yanar özlem,
Gökyüzü kızıl, toprak yanık,
Ama senin gözlerin, karanlığı yaran bir hilal gibi,
Bana her seferinde umut taşır.

Sensiz geçen her an,
Dicle’nin kıyısında susuz kalmış bir tohum gibi,
Sensiz doğan her sabah,
Cizre’nin sokaklarında yankılanan yetim bir çığlık gibi…

Ama sen…
Sen bakınca, dağların sessizliği dile gelir,
Topraklar bahara uyanır,
Ve ben özleminle yanarken bile,
Gözlerinde gördüğüm ışıkla yeniden doğarım.

Ey Kürt kızı,
Özlemin bir yürek yangınıdır bende,
Ama senin bakışların,
O yangının içindeki tek serinliktir.

Her güneş doğuşunda sana bakmak,
Bir halkın bin yıllık hasretini gözlerinde görmek,
Ve Mezopotamya akşamlarında,
O gözlerle dünyayı yeniden kurmak gibidir.