Mezopotamya Şiiri - Mustafa Doğan 2

Mezopotamya

Ne zaman düşünsem
Topukları kanayan kız çocuğun olurum!
Acıtır, payıma düşen kader
Susar zifiri gecenin matemi
Keder kanar ifadeler

Dağlarında hicran yükü kanatlarım
Çırpınışları sessiz
Ağrı/sız günün mü var?
Nemrut’un ihtirasına gömülürüm
Kefensiz…
Kaç çocugum öldü! biliyormusun?

Fırat’ı katbekat salsalar üstüne
Sürükleyemez vazgeçilmez ihtişamını
Kutsanan toprağının…

Bana, peygamberlerin ayak izlerini anlat!
Durdur! Nidalarına düşen isyanlarımı
Kıvranır ya kelimeler boğazımda
Tut ki!
Nuh’un oğlundan günahkârım
Taşır mı beni, gemin?

Dicle’nde beyaz lalelerin olmalıydı
Kan değmemiş
Ezilmişliğine inat kaldır delik deşik peçeni
Seni, barışa susamış göreyim!

Söyle!
Hangi ırktan doğayım umutlarına
Hangi rengi taşısın tenim
Güneşine bakınca dolmasın
Ağlamasın gözlerim.
Bir tutam huzur dök sonsuzluğuma
Sana kırmızı yalvarıyorum
Yemyeşil mevsimim ol, Mezopotamya!

Mustafa Doğan
15 Temmuz 2009 Mersin