Mezopotamya Şiiri - Erhan Nujiyan

Yastığa sokulmuş alnımı
Ranzada kilitli bedenimi
Yaşama sitemkâr düşüncelerimi
Birer birer
Bir çöp yığını misali,savurup atıyorum
Titretip kendimi,bırakıyorum umudun merhametine.
Şimdi yeşil çayırlar,
Mavi mavi akan bir nehirde açıyorum gözlerimi.
Yırtıp atıyorum
Üzerimdeki iktidar ve narsist kıyafetlerimi,
Salıyorum benliğimi çırıl çıplak
Anadan doğmuscasina
İlk ağlayış misali,
Masumluğuyla buluşturuyorum benliğimi

Nehrin dibinde
Ve umudun avuçlarındaki yelkenleri
Kutsal aden bahçesine
Mezopotamya ya açıyorum.
Bütün kıyıları
Masum,
Sevgili,
Dost,
Yoldaş...
Ve ben
Kıyıda bir küheylan,
Özgürlüğe koşturuyorum
Bağsız,
Prangasız,
Kelepçesiz...

Bir ben,
Bir benliğim
Ve insanım...
Haykırabiliyorum özgürlüğü,
Görüyorum yaşamı gözlerim açık.

Güneş!
Doğuşu gece misali anlamlı
Ve duygulu...
Batışı gün gibi...

Mezopotamya!
Kızıla çaliyor her reng.
Nehirler,
Dağlar,
Ovalar,
Çayırlar...
Her taraf özgürlük
Her taraf yaşam
Ve hümanizm kokuyor her yan...
Mezopotamya!
Irmaklar tan renginde
Ve her reng anlamlı...