Mezopotamya Şiiri - İhsan Cankurt

Bir güneş seyrediyorum doğudan yükselen…
İlk öptüğü topraklar Mezopotamya.

Hasankeyf de tarih selam çakıyor.
Mardin tepesinde, bakışlar manalı yöneliyor güneşe.
Van gölü hiç bu kadar mavilere bürünmemişti.
Cizre de sevdalar hiç bu kadar hızlı ilerlemiyordu.
Antep yeni bir günde, yeni bir icraata soyunmuş bekliyor.
Hey güzelim Halil İbrahim diyarı Urfa,
Sende böyle erken uyanır mıydın?

Hey küskün evlat Adıyaman, ne dersin bu Aşka?
Batman’a uzansın ellerin, batmana yönelsin gözlerin, de hadi…
Siirt sen ne güzelmişsin öyle, yeni filizlenmiş bir karanfil gibi.

Küsme Amed’im küsme bana, seni hiç unutur muyum be... sevdam;
Mezopotamya’nın başkenti, güneşin oğlu koca Amed.
Bir babanın en büyük evladı, genç kızların gönlünde yatan sevgili.
Duvağında gelinler seyreylersin seven on dört yaşındaki bir delikanlıya
Cesaretinle, balıklama atlarsın en amansız kavgaya.

Az bekle sıralamayayım şimdi isyanlarımı.
Baksana güneş yükseliyor dünyamıza,
Ülkem, yurdum Mezopotamya
Bu güneş yeni bir haykırışın sesi olsa gerek.
Bu doğuş yeni bir başkaldırış.
Bu tebessüm, bu kaygısızca duruş
Yeni bir zafere tebliğ özgürlüğe mizgin…

Bir güneş yükseliyor doğudan
İlk öptüğü, ilk dokunduğu can.
Mezopotamya...