Can Özünden Şiiri - Mecit Aktürk

Kem kelamı hoş gösterip deseler de "budur ziynet"
Can özünden sevgi derip akmaktır asıl meziyet

Diken batsa bile ele, gönül konmaz gonca güle
Can yanarken; sevgi ile, bakmaktır asıl meziyet

Nûr göndermiş Yâr, Yaradan, aklar ayrılmış karadan
Dili gıybet, iftiradan, çekmektir asıl meziyet

Kanat çırpan ten mahkûmu, son nefesle söner mumu
Mum sönmeden zor durumu, çakmaktır asıl meziyet

Vakit geçmez körebeyle, iblis ölmez bir darbeyle
Bin günahı bir tövbeyle, yakmaktır asıl meziyet

Can emanet kul muhacir, gün saymakta vakt-i fecir
Âlem tarla, tohum ecir; ekmektir asıl meziyet

Başıboşsa nefsin atı, fırsat bilir benlik putu
Mahvetmeden bir vücudu, yıkmaktır asıl meziyet

Ne ricâ ne cebir işi, gönül yapmak sabır işi
Kızgın iken susup... dişi, sıkmaktır asıl meziyet

Kovulmuşa aldırma sen, helâk olur Hakk'a küsen
Secdelere ıslak desen, dökmektir asıl meziyet

Ne vakitle ne sırayla, gelen göçer bir salâyla
Bu âlemden hoş sadayla, çıkmaktır asıl meziyet

Paye de boş, şan da... ün de; kalır birgün herşey dünde
Bir tek Rahmânın önünde, çökmektir asıl meziyet