Mezbelelik Gülleri Şiiri - Eylül Gökdemir

Belki de
Hiç bizim olmayan
Bir düştü gördüğümüz
Hani savrulursun ya rüzgârın koynunda
Tutunup kırık bir martı kanadına
Kan kırmızısı güller toplarsın da güneşten
İçin sızlar ya
Ayrılığın poyrazında
İşte öyle bir şey

Gel desen gelirdim inan
Saçlarımda ağıtlar yakarak
Bir ucundan tutup da hıçkırıkların
Dudaklarıma yerleştirirdim adını
Öksüz kalmış ülkelerde
Ve
Her defasında
İçimden kopan bir şeyleri
Tutmaya çalışarak
Tökezledim
Gönül yokuşumda
Biteviye

Kaç matemin dumanında kayboldu da bekleyişlerim
Hicran makamında çalındı kelimeler
Akorsuz.
Satır aralarından geçerken
Sessizce
Donup kaldı bakışlarım.
Darmadağındı heceler
Bense
Korkuyordum sensizlikte
Oysa gel desen
Gelirdim...

Kalk gidelim ey yâr
Tan yeri ağarmadan
Tüm ezanlar
Saba makamında okunacak bu gece
Kışlalar doldu diye haykıracak
Nizamiyede bekleyen nefer
Potin seslerine karışacak
Ay akşamdan ışıktır mırıltıları
Çentikler atılacak
Rengi kaçmış bir kağıda
Şafak diye
Ben olmayacağım bu hengâmede
Halbuki
Gel desen, gelirdim yine de

Göz gez arpacık konumunda bir hayatın
Tam ortasında patlayacak umutlar
Şarapnel misali saçılacak ortaya
Çığlıklarıma tünemiş hıçkırıklar.
Sonra kanayacak sevdam
Can çekecek vuslatın gelini
Dudaklarına dokunacak
Şerbet dedikleri ecel
Ve
Mezbelelik gülleri açacak üzerinde
Gel desen gelirdim
O son nefese inat

Eylül GÖKDEMİR...09.08.2009