Mezarlık Leylağı Şiiri - Aykut Tan

Sen bilir misin acının içini
Ceketimin sol cebinde kırık bekleyen sigara kadar
Bekler buluşmayı fersiz dudaklarda
Bekler ki ne çare

Yarımlık,yalnızlık
Yakınan bir anne, ağlayan bir çocuk gibi
Yorgun ve yaşlı
Bıkkın ve kimsesiz sessizlik

Daha bir koyu
Sana veremediğim o mezarlık leylağı
Tıpkı bir katran gibi kaldı siyahlığı onunda
Ellerimde, bedenimde, küllüğüm de

Yarıda sönen nemli sigaramın
Saf bir hissin bedbahtlığı bu
Sanki yolsuz bir sürgün
İnsansız bir cadde gibi

Issız bu ev
Sanki canlı bir mezarlık
Her tarafı sana kopardığım
O katrana dönmüş leylaklarla süslü

Dip diri bu ölüm
Bir su gibi yalın bu hal
Can da alıyor verdiği kadar
Ama yine de muhtaç bırakıyor insanı

Geçiyor vakit gittikçe daha da kararıyor
Sana kopardığım o mezarlık leylağı
Bastırıyor elimde ki ıslat kibrit kokusunu
İyiden iyiye nemleniyor elimdeki sigaram

Hevessiz süzülüyor
Bir yorgun güvercin gibi
Küflü duman
Yine de bastırmıyor kokunu

Sanki bir bıçak gibi bileniyor
Damla damla akıtıyor eritiyor
Yine de soğumuyor
Bu sıcak acı.