Mezarlık konuşmaları V Şiiri - Ahmet Aksoy

XLI

En büyük marangozu ölmüş kasabanın
Ardından en büyük nalburu ve oduncusu
En sonundaysa en büyük tüccarı
Hepsi yaşarken ustaymış işlerinde

Ehillikleri ün salmış tüm ülkede
Karar vermişler yeni tabutlar yapıp
Mezarlıktaki ölülere satmaya
Ama nafile yapamamışlar tek bir tabut.

XLII

Ölümün evi değildir mezarlık
Sadece uğradığı canları
Kullandığı otobüsle bir bir
Getirdiği duraktır

Son bile değildir
Sadece bir ara noktadır
Kıyamete kadar
Ölülerin beklediği bir salon.

XLIII

Etlerim dökülüyor parça parça
Hey kaçmayın kurtlar
Geri verin kopardıklarınızı

Derim soyuldu önce, şimdide
Etlerim ayrılıyor bir bir
Rahat bırakın beni defolun kurtlar

Bir kıpırdayabilsem canınıza okuyacağım
Göstereceğim size hırsızlığı
Beni rahat bırakın sessizliğimde.

XLIV

Kiminin burnuna
Kükürt kokusu gelir
Kiminin burnuna
Çayır çimen

Hepsinin bir sonu vardır
Hepsinin gideceği bir yer
Kimi cenneti umar
Kimini alev bekler

Dünyada yaptıklarının
Hepsini bilir ölüler
Ve kıyametle
Hakkıdır hepsinin alacağı.

XLV

Yalnız olduğumu söylüyorlar
Sözüm ona ölmüşüm
Evet doğru belki ölüyüm ama
Hiç değilse burada kurtlar var.

XLVI

Yalnızlığın anıtıdır mezarlık
Yalnızlığın aynasıdır ölüm
Yaşamla başlayan yalnızlık
Ölümle devam eder

Yaşarken yaptığın komşuluk
Ne kadar iyidir bilmem
Ama şu mezarlıktakiler
Artık yeni komşuların.

XLVII

Kurtları sarmışsa toprağın
Dört bir yanını
Anla ki ölmüşsün
Ve dönüş yok artık.

XLVIII

Tarih bir mezarlıksa eğer
Benim adımı da düşün satır arasına
Bende yaşadım bende içtim
Şu dünyada şu dünyanın sularından

Ve şimdi yavaş yavaş mezarındayken
Dönüyor, kirasını ödediğim
Şu beden, dünyanın toprağına
Ruhumsa hesap gününü bekliyor.

XLIX

Solucanlar dolaşırken toprakta
Bazen bir kemiğe çarparlar
Dolaştıkları mezarlık toprağıdır anlarlar
Ve ölümü hatırlarlar mutlak ölümü.

L

Sen yalnızlık nedir bilir misin
Bir ölünün yalnızlığı
Sen hiç bir ölü gördün mü
Kurtların eline düşmüş
Kurtların yediği
Sen hiç öldün mü dostum
Hiç öldün mü?