Mezarlık Komşum Şiiri - Atilla Durukan

bahardı,yazdı,kıştı,bayramdı,
gözlerinde ışık, aşkı kalbinde.
ömrün geçecek böyle sanarak,
yıllar önce giderek öldürdü eni.

yalnızlık kullara mahsus degildir,
yıllarca agladık, netice nedir.
sözünü dinlemez yüregin senin,
bırakıp giderek öldürdü seni.

mezarında otlar yıllar boyunca,
uzayıp aşkını, geçti boyunu.
kurunun yanında yaş ta yanarken,
kibriti çalarak yaktı, giderken.

SEN MEZAR KOMŞUSU bir garip yolcu,
yaralı ceylan gibi, girdin toprağa.
beyaz kefeninde o ceylan gözü,
aglarken,görmeden, bırakıp gitti.

sordular, sen, hep, bu gelen kimdir,
ademin kızı MERYEM dediler.
sorgu melekleri durup ağladı,
bırakıp giderken seni, bir daha öldürdü..

ne yanında oldu, ne de sevginde,
yaptıgı sarayı,yıktı eliyle,
amel defterin açılırken de,
melekler dahi hep agladılar.

sen mezar komşusu,kader yolcusu,
yüdürmek isterken salı gönlünden,
ddümeni kırılıp elinde kalan,
sevdalı gönül il ölen sen oldun.

umarım beğenirsin sevgilerimle