Mezarlık Çiçekleri

Ve ay düştü gökyüzünden avuçlarım arasına..
Sahte benliğimdeki tek açık noktadan nüfuz ederken bedenime ışıkları;
Kim bilir hangi gün hangi saati geçerken dakika
Ve hangi günün gecesi solarken bir akrebin koynunda
Ben içeri süzülen ışıklarla berraklaşacağım bir meleğin cehennemde ateşler içinde
yanmasına benzer
Ve bir çocuğun en masum gülüşündeki dudakları gibi bütün kârı pay edineceğim
gözlerinden çalarak..
Sen giderken adını bile bilmediğim bir insancıkla
Ve benim ona yüklediğim bu sıfatla insancık olabilirken o kendini bilmez aşağılık insanla
gidersen sen
Ben ağlayabilirim belki;
Belki kahkahalarla gülerim aklımın firarı ardına bir şarjörü boşaltırcasına..
Ben ağlayabilirim belki;
Sen gülümserken o insancığa ve sevişirken onunla, aşağılık bir insanla
sevişirsen sen
Ben ağlayabilirim belki…
Ve bir gün ölebilirsem ve herhangi bir gün unutmazsan adımı, son bir kez gel bana..
Ben hazır olacağım ellerime tutuşturulmuş mezarlık çiçekleri, sadece kendim olabildiğim
bilmem kaç avuç toprak;
Sert görünürüm sonra o gün hayalinde, artakalan kemiklerim kafatasım falan..
Çekinme otur; anlat her zamanki gibi, ben öylece dinleyeyim sonra sen ağla avuçlarıma
bir avuç toprağıma
Ve bu kez kendin sil olur mu gözyaşlarını; yokluğumu aratma onlara…
Fazla da durma yanımda dön nereye ait olabilmişsen nerede başlamışsan çürümeye;
benden önce..

Dön ona

Ve bir daha hiç gelme buraya…