Mezarlık Çeşmesi Şiiri - Bülent Albayrak

Bir mezarlığın orta yerinde
Hemde şehrin göbeğindeydim.
En büyük dostum çocuklardı
Korkanlara inat onlar her zaman yanımdaydı.
Ya oyun oynamak
Yada su satmak için.
Yılda bir kere uğrayanda olurdu,
Senelerce uğramayanda olurdu.
Toprakla vuslatı olanları bazen konvoyla
En şık kıyafetleri ile uğurlayanlarda olurdu.
Bazılarının tabutuna el atacak bir el arardı gözler.
Zamansız gidenlerin ardından hıçkırarak ağlayan gözleri
Teselli edemezdi, kimsenin sözleri.
Bana uğrayan ve saatlerce konuşan dostlarım vardı.
Ve -Dinliyormusun? Diye öğlen başladığı hayat hikayesini
Akşama doğru istemeyerek bitirirdi.
Cebinden çıkardığı sigarasını yakar,
Bilmedik, bilemedik değerini diyerek uzaklaşırdı.
Ve akşam ezanıyla birlikte derin uykunun sahipleri
Başlardı sabaha kadar sürecek bir sohbete.
Kimisi -Nerde kaldı? Bu çocuk,
- Kaç bayram, kaç anneler günü geçti diye, hayıflanır.
Kimisi büyük özlemle beklediği, fakat göremediği
Torunun gelmesi için dua ederdi.
Bazı günübirlik gelen turist arkadaşların
Pervasız kahkahaları, bırakın beni
Derin uykudakileri bile rahatsız ederdi.
Ve alaycı tahtalıköy söylemleri
Kendilerinin ne kadar bilinçsiz olduğunun kesin kanıtıydı.
Ve çoğu kişinin, çingene diye hor gördüğü insanlardı,
En büyük dostum.
Değerimi bilir, sahiplenirdi beni.
Temizliğimi yapardı, soğuktan çatlamış elleriyle.
Çoğu kez söylenirdi, musluğumu açık bırakanların ardından.
Ve kediler, köpekler
Ayrıca kuşlar.
Sığınırlardı bir çınar ağacının gölgesine
En büyük gıdaları kana kana içtikleri su idi.
Hepsi çelimsiz ve zayıf idi.
Zor iş be arkadaşım,
Mezarlık Çeşmesi olmak
Bir o kadarda keyifli.
Sizleride beklerim unutmayın,
Kendinizi özletmeyin derin uykudakilere.
Buluşmak için rüyalarınızı beklemeyin.
Neyse gelende, gelmeyende sağ olsun.