Toprağı ıslak yine yürüdüğüm yolların,
zambak açmış mezarında unuttuğum insanların.
Gecenin soğuğu vuruyor savunmasız tenime,
içimi karartıyor bu dinmeyen huzursuzluk.
Ölümü hatırlamak için geliyorum her seferinde
tutkuyu çağrıştıran ayın altında otururken.
Nefret ediyorum geceleri yalnız kalmaktan
ve hayat bile koymuyor beni mevta yerine.
Kayıt Tarihi : 12.9.2024 13:11:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!