Dün, gece yarısına kadar oturdum
Mezarlığa sürekli bakınıp durdum
Etrafımda; - belli belirsiz sözler
Seçtim kendime. İstemeyerek düşünceler
Doldu hayellerle - ve bakışlardan
Güçsüzdüm ayıracak onu mezar taşlarından -
Hayellerden biri toprağa erdi, daha sonra
Hepsi silindi… Çarmıha perçemlenmiş orada
Yere eğildim, sanki seviyor; sanki rüya
Yeryüzü ihtiraslarını bilirdi, onlar güya
Çevre sessiz, her şey tatlı, onun fikri gibi
Heyecendan kırmızılaşan ayrık otu gibi
Uçar küçük böcekler günle vedalaştığında
Toplanıp yumak olurlar, sanki insan yığını
Sanki yorulmuşlar, kaybetmişler ruhlarını
Yüceler yücesidir, yeryüzünü yaratan
Şu küçük böcekleri mezar üstünde çığırtan
Yaratanı yüceltmiyorlar mı acaba bazen?
Minik uçuşan böcekler küle dönmeden
İçleri öfke ve kin dolu insanlar ve çar
Sinsidir kalpleri, dilleri söyler yalanlar.
1830
Mihail Y. Lermontov
Rusçadan çeviren:
Kayıt Tarihi : 17.12.2009 20:48:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!