Mezarkent Şiiri - Cihat Şahin

Kurduğun kentler, kaç oldu beyim?
Saydın mı sitenin, adedi ne kadar?
Şurada bir kent var, mezarmı neyim?
Bir ucu gidermiş, berzaha kadar.

Aldın dağları, doldurdun konut,
Ev değil her biri, sanki bir anıt,
Son model araba, altında binit,
gidermi araban, cennete kadar?

Kimisi “ağa” der, “kimisi” bey der.
Bankalar “paranı bizlere koy” der.
Zenginler paşalar, durmadan,”ev” der,
Ömrün varmıki, pazara kadar?

Göklere uzanır, delersin yerler,
Sana” bu işin, babası” derler.
Şimdide yapmışsın, gökdelen evler,
Bazen de uzansan, mezara kadar.

Ezanı duyunca, tıkarsın kulak,
Duymayı istemez, içinde dilek,
Dirilmek hakkında, için dolu şek,
Kaçarsın ölümden, nereye kadar?

Okunsa bir sala, edersin lanet,
İstersin dünyada, yaşamak ebed,
İster hazırlan, dilersen tan et?
Bir gün ecel der; ”buraya kadar”.

Tansiyon yüksek, fazla şekerin,
Durmadan nükseder, mide ülserin.
Doktorun tembihler; ”düşünme derin”!
Ağam bu gidiş, nereye kadar?

Gitsen plaja; dokunur güneş,
Çıksan yaylaya; beğenmiyor eş.
Masraftan kaçarsın, istersin beleş,
Ellerin uzanmaz, paraya kadar.

Kızarsın zekâta, vermezsin asla,
Olmaz ülfetin, fukara nasla.
Cüzdanı açmazsın, hayıra asla,
Arasa bulamaz keseyi radar.

Sağından solundan, her gün göçen var,
Mezar kent yönüne, yelken açan var,
Nara düşen var, gökte uçan var,
Senin sefere, kaldı ne kadar?

Korkunun ecele, faydası olmaz,
Boşuna bekleme, o site dolmaz.
Zannetme Azrail adresi bilmez,
Bir anda diyecek; ” işte bu kadar”.