(En Aranjuez Con Tu Amor – Leo Rojas’ı dinlerken…)
Son nefesi vermeden, belki de gelir, umut
Unutmaz deli gönül, desem de, onu unut…
Değil mi ki kefenim, sızısı biriciğin
Tanrıya yakarışım, gönül dilime sükût.
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta