Mezardan sesleniş Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Arama; çürüdü, koptu ellerim,
Uzatma elini, tutamıyorum.
Dağıldı o parlak kara gözlerim,
Şimdi hiçbir yere bakamıyorum.

Bırak mezarımdan toprak savrulsun,
Kurumuş toprağım yansın, kavrulsun,
Altın yüzüğümüz hep sende kalsın;
Parmaklarım koptu, takamıyorum.

Artık ölülerin dillerindeyim,
Küflü zindanların diplerindeyim,
Acıkmış kurtların ellerindeyim,
Sen yak ışığımı, yakamıyorum.

Başımı-gözümü böcek bürüdü,
Ciğerim delindi, kalbim eridi,
Ağzım, dudaklarım çöktü, çürüdü,
Bir aciz böcekten kaçamıyorum.

Nasıl özlemliyim bol ışıklara,
Gündüzlerim kara, gecem kapkara,
Beter alışmışım tüy yataklara;
Karatopraklarda yatamıyorum.

Biliyorsun; demir idim, taş idim,
Çeviklikte herbir kuşa baş idim,
Kuvvette kimlerle başabaş idim,
Bir avuç toprağı tartamıyorum.

Bir damla yaşına kurban olurdum,
Sen ağlasan ben de dertten ölürdüm,
Gel etsen Fizan 'dan kopup gelirdim,
Şimdi hiç silkinip kalkamıyorum.

Meğer ölüm nasıl zorlu bir işmiş,
Anlamadan günler geçer gidermiş,
Meğer ecel beni nasıl beklermiş,
Genç yaşta ölümü anlamıyorum.

Şimdi elim nerde, kollarım nerde?
Börtüler-böcekler bekler siperde,
İnmiş üzerime bir kara perde,
Bir türlü kendimi bulamıyorum.

Ayrılığı ancak bugün sevdim ben,
Sakın sen yanıma gelme, istemem,
Razıyım yerine bin kerre ölsem,
Bitmesin özlemim, doyamıyorum.

Bıraksın hep bizi Tanrı 'm özlemli,
İnan, burda herkes böyle yeminli,
Dilerim her günün olsun güvenli,
Vuslat için sana kıyamıyorum.

(Hikmet BARLIOĞLU (1933-2003) 'nun
MÜHÜRLÜ KİLİT isimli Felsefi Şiirler 'inden > 96-98/412)