Mezardakiler Şiiri - Ömer Faruk Bostancı

Beyitler iki üç serserinin ağzında,
Karı kız tavlayacak malzeme.
Bütün içindeki geri zekâlı karmaşasında,
Yalnız aidiyet hissi, birilerine benzeme.
Üç buçuk soysuz, ayyaş ve sefil.
Yalnız egoları acayiptir.
Koskoca cesim bir fil.
Kimsiniz yahu siz! Kimsiniz!
Şaklabanlar takımı!
Hurefanız bir karış göğe dahi, ulaşamadı!
Ama siz büyük şahlar şahı oldunuz.
Peh! Peh! Peh! Güleyim.
Atalarımız, cedlerimizde,
Vecd dalaleti olmamış, söyleyeyim!
Onların ki bir iman pür nur.
İşte bu iman, hakiki müminde bulunur.
Üç buçuk soysuz; hokkabaz, laf ebesi,
Kendisine benzeyen, hatta daha alçak taifesi.
Hele diğer cinsten olanların meselesi,
Daha şekilsiz daha kaba,
Ve anlamsız bir hal alıyor ne saçma!
İki üç serseri meşrulaştırmakta,
Aralarındaki çapraşık ilişkiyi!
Kız kız, erkek erkek, üçlü beşli!
Bunlarla konuşurken bacılı kardeşli,
Konuş ki sen de 'aşkım' olasın!
Ey! Birkaç serserinin ağzında çiğnenen beyit.
O beyitleri kıvranıp yazan Seyit!
Seyitlerin atası, Ya Muhammed (sas) işit.
Allah'ım bizi kurtar nolur.
Bunlar içinde bırakıp da mahvetme bizi.