Mezarda İlk Sabah Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Bugün
Mezarımda ilk sabahım.
Koca bir gece geçti üzerimden,
Bütün bir gece yağmurlar yağdı üstüme, rahmet yerine,
Işıklarım sönüp gitti deli-dolu yağmurlar altında,
Sesimi bile çıkaramadım,
Kabullendim.
Karanlıkta bulamadım kapımı-bacamı,
Delendim.

Şimdi dışarıda güneş vardır, biliyorum,
Körpe bir sabah güneşi vardır; serinliğince serin,
Hırtız ‘lı Hafız sabah ezanını okuyordur
Saba makamından,
Deli-delişmen çocuklar fırlamışlardır sokaklara
Ve denizde bir yel geziyordur mağrur adımlarla
Nerdeyse gelmek üzeredir Kıble ‘den başıma doğru,
Canım alabildiğine mutsuz tozlar-tozaklar içinde,
Bir bambaşka sabahtır
Bu.

Kınamayın;
Ölü de olsam korkuyorum
Karanlık gecelerden.
Taş pınarların tahta oluklarında
Sular kararınca,
Gelecekteki bir yerden
Yeniden döneceğim öldüğüm akşamlara,
Ben aydınlık sabahların ölüsüyüm;
Alışamıyorum
Karanlıklara.

Bugün mezarımda ilk sabahım,
Ölüler içinde tazeyim, yeniyim, körpeyim, acemiyim,
Henüz eskimemişim kıdemli ölülerce,
Onun için sabahlar uzun olsun istiyorum,
Sürsün sabahlarım günlerce,
Birileri gelsin mezarıma
Yanaklarında birer damla yaş
Yahut titreyen dudaklarında bir-iki dua
Veya birkaç çocuk; mezarıma basmadan geçen,
Toprak altında yaşamaya yeni başlamışken
Ben.

(MİTİL OSMAN isimli Serbest Şiirler 'inden > 57-58/100)