Mezara Mektup Şiiri - Nuray Sarac Koparal

Ahh Anne!
Olsaydın şimdi,gülerdin halime
Tuvalette kahve içip,
Mutfakta şiir yazıyorum.
Onbeş yaşımdayken,gecenin bir vakti
Denize atladığımı gördüğünde.
Babama'bu kız deli'ne yapacağız
Demiştin...Bil ki,deli aynı deli...
Ve belki bu yüzden mutluluğu,elimde
Tutmasını beceremiyorum Anne!
Bu gün benim de bir oğlum var.
6 yaşındaki veledim,bu sabah
Sandaviçin ortasına bir kaşık peynir
Sürüp,yanında da bir sodayla,kahvaltı
Getirdi yatağıma,annelik bu dedim galiba
Bu çocuk beni seviyor.
Ben beceriksizim sadece...
Bocalamadan yaşayamıyorum...
İçimdeki kaçma isteğimden kurtulamıyorum
Tutkularım hala aynı,gözyaşlarım dinmiyor...
Aklımdan geçeni mutlaka yapıyorum
Her dakikamı dolu yaşıyorum.
Çocuğuma arkadaşlık yapıyorum,
Çalışıyorum,içiyorum,dua da ediyorum
Bazen ölmek istiyorum,bazen kahroluyorum,
Bazen de uçuyorum...
Ama bir tek,Tanrıya hesap veriyorum.
Kimseye esir olmadım ömrümde
Aşka hala daha mağlubum nedense
Sığamasamda ne yere,ne göklere
Yine de asice kafa tutuyorum feleğe...
Ruhumsa aynı çılgın ve hep firarda...
Olsun! Biliyorum ki beni anlıyor ve
Mutlaka seviyorsundur,her ne yapsamda...