Mezar Taşları Şiiri - Ali Sandıkçıoğlu

Benden başka kabir ehli,
Mezarında yatıyordu.
Gelen varmı diyerek,
Ğarip,ğarip bekliyordu...

Baktım sağıma,soluma:
Konuşacak kimse yoktu.
Yosunlaşmış mezar taşı;
Bana şunları diyordu...

“Ne bakarsın insan oğlu?
Ben bekçilik yapıyorum.
Bazen gündüz, bazsen gece:
Ğaribime ağlıyorum.”..

Bu mezarda yatan kişi;
Bir zamanlara vezir idi.
Çok oldu dünyadan göçtü:
Düştü listelerden ismi...

Dostu çoktu bir zamanlar,
Vardı hanlar ve hamamlar.
Ne ararlar, ne soraralar,
Şimdi ğarip, ğarip ağlar! ..

Bazen, bazen soruyurum:
Vezir beyim sen nasılsın?
Neldu köşkler, sarayların,
Bu evinden memnunmusun?

Zıyaretçi Adem oğlu;
Bakma bana öyle sakin.
Birgünde sen geleceksin,
Dostun olur mezar taşın..

Burda kimsenin, kimseye,
Olamıyor hiç yardımı.
Aklın var ise ey dostum,
Sen alda gel azığını...

Kabirdeki yakın dostun,
Mezar taşı, mezar taşı.
Diyor sana Adem oğlu:
“Gelmeden sen çöz bu işi.”

Ne zıyaret eden vardır,
Nede gönderen fatiha.
Malı, mülkü bölüşüldü:
Hatırlanmadı bir daha.

Dilsiz taşlarda konuşur,
Böyle inanasın Ali.
Kabirlerin çoğu çökmüş,
Ağlıyor mezar taşları..

15.04.2006 Neckarsulm Almanya.