Burada asla geçmez, senetler çekler,
Her gelen zincirine, bir halka ekler,
Gelip geçen yolcudan, fatiha bekler,
Efkâr veriyor bana, mezar taşları...
Gece karanlığında, heybetle durmuş,
Ne aramış seveni, nede bir sormuş,
Bu mekana alışmak, nasıl da zormuş,
Korku veriyor bana, mezar taşları...
Kimi beyaz mermerdi, kimi eğri taş,
Toprak olmuş altında, on binlerce baş,
Gözlerimden süzülür, iki damla yaş,
Hüzün veriyor bana, mezar taşları...
Birinin kenarında, mor gül yeşermiş,
Diğerinin üstünde, diken kol germiş,
Ölüm denen bilmece, hepsini dermiş,
İbret veriyor bana, mezar taşları...
Kayıt Tarihi : 29.11.2008 07:48:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Diğerinin üstünde, diken kol germiş,
Ölüm denen bilmece, hepsini dermiş,
İbret veriyor bana, mezar taşları...
Doğrudur, ölüm insanlar için fani dünyayı anlatan en iyi ibrettir.
Düşünmek ve tefekkür etmek için mezarı ziyaret etmek yeterlidir. Oradaki sessiz ve buruk hüznü bilmek gerek.
Tebrikler, güzel bir konu ve derin anlatım.
Selam ve sevgiyle.
TÜM YORUMLAR (3)