Mezar Bulunamaz Mı Senin Beklediğin Kada ...

İnsan, toprağa atılan, tohum misali filizlenir, yeşerir olgunlaşır ve büyür. Ödünç olarak verilen nefesleri nasıl tükettiğini anlamadan yaprak gibi sararıp, toprağa düşüverir.
İnsanlığın görevi, nimetleri ve güzellikleri paylaşmak, insanlık bayrağını teslim aldığı yerden daha ileri götürmektir.
Ruhundaki gerçek gücün azaldığını hisseti an, nöbeti gayretli bir cefa erine teslim edebilmektir.
Alfabeyi ELİF diye diye öğrendik, be ile bağların nasıl bağ olduğunu bildik saydık. Ye harfinde güneşin hiç batmadığı yerde serinlenin sanıldığı kadar zor olmadığını öğrendik. Elif
Emrini vav ile anne karnında uyuyan narin ruhun o Azametli gücün büyüklüğünü anlamakta zorlanmadık.
Güçlünün yanında değil, haklının yanında olabilmeye dal ve zel harfinde, hor görmemek adına kibir denilen illete şedde ile balyoz olup indik. Sevdiğimizi sadece insan olduğu için sevdik, uzak kalmamız gerekende aynı duyguların ma’rufu ile yani mim ile karşılık verdik.
Gösterişten uzak kul ve olabilmek çok zordur. Hayat bir misafir konuğu ağırladığımız kadar sınırlı bir vakitle tahditli olsa misafirin gözünü boyadığımız gibi hayatında gözünü boyayabiliriz.
Nerede veya ne zaman bilinmez amma, yolculuk elbet mukadder.
içinde sonsuz mutluluk olan o tarifsiz iklimlere yani sonsuzluğa
ve çok başka bir mekana..
Hiç bir şey için belki gecikmedik, şeytan bize tehir ettirdi. Ya iyilik yahut özür için beklide hala vaktimiz vardır.
Kim umutsuz beklemeden ibaret sanır ömrü dolduran sevgi kabını. İhtiyarsan yeniden yeşermek için belki hala vaktin vardır. Özür mü pahalı aracına aldığın üç kuruşluk benzin mi?
Bu ulu şehirde gecelerin manevi kokusu sindi üzerime.
Mezar bulunamaz mı senin beklediğin kadar toprak