Mezad Şiiri - Recep Ergin

__ a __

Mahcup bir elvedaya iliştirilmiş,
Gizli bir busede,
Mahşeri tartarken gök kubbem,
Eşiğime bıraktığın
Ayak izinden tanıdım seni.

Günlerdir sabahları eskitiyorum penceremde.
Öğle vaktine yalnız düşüyor,
Kendi sıcaklığında titriyor güneşim.

Sensizken,
Ne çok ıssız olurmuş bu şehir.

Giderken ardında,
Kırgın bir bakış bırakma ne olur!
Sılasına sevgi sunduğum sevdalarda,
Bensiz bir sürgüne aldanma sakın!
Nutkundan nedensiz nidalar nasiplenmesin!

Acemi aşığın,
Defterinde aranırken aşk faili,
Maziye bir kalem kadar yalnız düşer.
Mürekkebi bulanıp,
Mısrası kusar şairin.

Sensizken,
Ne çok şiir kokarmış bu şehir!

__b __

Yüreğime kayıtsız itirafımdır;
Derdine dermansız düşürüp dolunayı,
Güneşimi sen sakladın
Şirazemi sen kırdın!
Bir yakarışla dağlayıp tenimi,
Karlı sabahları sen astın pencereme.

Sonbaharın gelişi gibidir gidişler.
Dökülen yaprakları çiğner feryadım.
Her yanım sensizlik koksun istemem!
Her adımım sensizlikten korksun!

Bakışlarına hüznün resmini çizmeyi,
Sen pek iyi bilirsin!
Aşk ikliminde,
Vuslat mertebesini arzularsan eğer,
Ona ancak,
Ruhumun aynasında ulaşabilirsin!

Kırılan boş bir çerçevede,
Her tarafım sensizlik!
Mezada çıkmış gençliğim,
Her anısında sensizlik!

Şairliğin ben de,
Şiir sende saklansın…

13. 01. 2016

RECEP ERGİN