Meyusiyet Şiiri - Tuğrul Sezer

Sonu olmayan sokağın başında
Yalın ayak yürüyor çocukluğum,

Islak kaldırım taşları,
Yüzümdeki umutsuzluğu yansıtıyor
Ayaza kesiyor yalnızlık

Bu sokağın sokak lambaları,
Mavinin düşmanı...
Siyaha aşık..

Kalbim umudun sıfır noktası..
Bu sokağın başı kadar acımasız
Düşlerim sokak lambasında hapsolmuş
Soluk, sarımtrak bi görsel kadar rezalet..

Islak duvarlarda,
Bir dem tutarsa diye gece
Her haykırış
bir kurtarışı yansıtır sesimde

Gözlerim değerse diye gözlerine,
Hafiften çiseleyen yağmur,
Kirpiklerimin ucunda yeşeriyor ..

Koparsam içimden bir şeyleri
Uçurtma yapıp uçursam göğe
Karanlığın arasından yıldızlara..
Varmak uğruna hayallere
Bağlasam  yarınlarımı
Uçurtmanın iplerine..

Yokluğun
Keskin bıçakla  keserken geceyi..
Söylesene,
Görür müyüm ay ışığında güzelliğini..

Sahi yaksam güzelliğine bi sigara daha
Dumanında mazur bir tebessüm olsam,
Sarılsam sokakta beliren hayaline
Hiç gitmeyeceksin misali lâl olsam

Ama unutmuşum
Özürler diliyorum güzelliğinden,
Affedin beni yağmurlar
Kurtarın beni uçurtmalar
Tutma beni sokağım,
Bırak varayım uçurumun sonuna
Zira sevdiğim..
Kaldırım taşları arasında yeşeren,
Bir papatyaydı seni  sevmek..
Öyle çaresiz öyle imkansız..