Meyra Şiiri - Ergün Bilgi

MEYRA

Eserken rüzgarlar uzaklardan
Dokunuyorsun ellerime usul usul
Önce sesin
Sonra nefesin
Nihayet kokun...
Ve siniyorsun
Yaprak yaprak, renk renk, buram buram
Yüreğime ektiğin kır çiçeklerine
Sonra süzülüyorsun sessiz çığlıklarla günbatımına
Ama dinmiyorsun Meyra!
Kızıl kızıl yanıyorsun yine gözlerimde
Kuşlar da yanıyor bir kır sessizliğinde
Ve gürültüyle kanıyorsun tekrar tekrar içimde

Gün susuyor Meyra!
Güneş susuyor ıssız bir kuşluk vaktinde
Sonra mor bir yağmur çiseliyor şiirlerimden
Endamın eriyor, sen kalıyorsun gözlerimde

Yüzyıllardır bakıyorsun gökyüzünden
Ötesinden o bembeyaz bulutların
Bir Mona Lisa gülüşüdür lal olmuş dilinden dökülen
Gülüşün kalıyor, sen gidiyorsun Meyra!
Gözlerin
Konuştukça...
Ah o gözlerin
Odda yanar da kavrulur şu yüreğim
Hangi alemde boy atıyor gelincik yangını güller
Hangi alemde efsunlanıyor yalnızlığa kardelenler
Ve hangi şiirde kutsanıyor ten ve bedende güzellikler
Ötesinden Meyra!
Alemlerin ötesinden
Ayları, yılları, asırları hiçleyip
İnsanüstü bir aşk olup düşüyorsun içime

Besteler topluyor martılar turkuaz denizlerden
Şarkılar çalıyor harelenen yakamozlar
Yıldızların suya indiği zifiri gecelerden
Yakamozlar susuyor,
Sen duymuyorsun Meyra!

Mevsimler değişiyor
Göçmen kuşları geçiyor gözlerimden
Turnalar yolluyorum her sabah ayak uçlarına
Mevsimler değişiyor
Bilirsin
Gürültüyle düşer yaz yağmurları toprağa
İçimde...
İçimde şimşekler kısılıyor Meyra!
Zamanı asıyorum dallara Dali'nin sarkan saati gibi
Saat eriyor, zaman duruyor, gün yürüyor
Sen!
Sen ayak basmıyorsun dünyama Meyra!

Ergün Bilgi