Meylim Şiiri - İrfan Sari 2

meylim

kıvrılırken dudakları gecenin
kar kıvılcımlarıyla gelmeli mevsim
üşürken aşka şarap
ıslak ıslak
al resmini gözlerinin ırmağından
koy kalbimin yatağına baharı meylim

gökyüzünün nefesiyle
ağıt yakan bir kavalın susmasıyım
susmasıyım bir kasabanın kurşunlanmış yarısına
ki kifayetsizdir daha
ne anlatsam bu suskunluğa
bu çok
bu mahşeri suskunluğa

sonra tutuşur avuçlarımda sıcaklığın
saçların rüzgardan daha serin eserken
akşamları kollarıma takılan iki kanat gibi uçmalarım
tanrıyım
tanıdığım bütün tanrılardan öte
kar yağarken çiçek derdim kalbimden sana meylim

ve kanıyor gecenin parıldayan karanlığından kar
içtiğim son kahvenin hüznü eşliğinde
biraz şarkı mırıldanıyorum
içimde bir keman yırtılmasıyla
susuyor ve soyunuyor ırmaklar
beynimin haritasında

sunakta sumak yaprağı yeşili gözlerin duruyor
susuyorum kar yağıyor
önce göğsünden bir sepet bahar topluyorum
kar yağıyor hala
su diyorum
su
bir yurdun bir kadına benzeştiği şey
içiyorum
meylim bahar çekiyor