Meyhaneci Şiiri - Nisari Özdoğan

Dolaştım bu gece meyhaneleri.
Dediler ki; baden bol meyhaneci
Saray görelim şu viraneleri,
En büyük kaseye dol meyhaneci.

Boş geçirmeyelim şu zamanları.
Meyhane yapsalar bütün hanları.
Gördün burdan geçen tüm kervanları,
Nereye gider bu yol? meyhaneci.

Sarhoşların gusuruna kalınmaz.
Elbet; meyhanede derviş bulunmaz.
Meyci ile, meysiz sohbet olunmaz,
Nolur; sen de sarhoş ol meyhaneci.

Şu canım canandan kalmasın ayrı.
Meycinin sarhoşa olmaz mı hayrı?
Son meteliğim şu, al bundan gayrı,
Yok ne para, ne de pul meyhaneci.

Hiç gerek yok leblebiye, bademe.
Bundan başkası dokunur mideme.
Sakın! bana meyim tükendi deme.
Noolur! bir tas daha bul meyhaneci.

Ayyaş desen yeter, yok adım, sanım.
Menşeyi bozulmuş, gurupsuz kanım.
Benliğim kaybolmuş, şu ruhsuz canım,
Meye köle, sana kul meyhaneci.

Ne bir gavım gardaş, ne emmim dayım,
Benim gidecek bir yerim yok bayım.
Aha sabah oldu, bırak sızayım.
Ser şura bir karış çul, meyhaneci.

Senden gayrıları hep beni suçlar.
Sorma yaşım, erken ağardı saçlar.
Asalet sorarsan; benimle başlar.
Babam meçhul, anam dul, meyhaneci