Meyhaneci Şiiri - Zeynep Nilgün Gökçeöz

Bu akşam efkarlıyım,
Bu akşam yastayım meyhaneci,
Sabaha kadar misafir et,
Usulca dinle beni.
Kuytu bir masa olsun,
Kadehler,
Sabaha kadar dolsun, boşalsın.
Damarlarımda benim kanım değil,
Onun kanı dolaşsın,
Haydi artık başlasam,
Çırılçıplak kalmış,
Bir sevdayı anlatsam.
Karşındaki,
Dibe çökmüş biri meyhaneci,
Getir kadehleri,
Akıt içimdeki zehirleri,
Sen içme yalnız beni dinle,
Biraz bekleyelim
Belki girecek bu kapıdan içeriye.
Bak meyhaneci,
Gülerken ağladığımı sanma,
Yine de güldüğüme aldanma,
Bu gün yada yarın
Ne derlerse desinler
Dildir bu,
Terk edenin ben olduğuna inanma.
Söylesem mi sevdiğimi acaba,
Ne sevinçler, ne hüzünler umurumda,
Bir tek düşüncem var,
Ölmeden söylemeliyim ona.
Dayandım işte gücümün sonu,
İlk ve son yakarışım bu,
İstesem de vazgeçemem ondan,
İstesem de vazgeçemem bu yoldan,
Yüreğim onunla dağlandı,
Onunla gideceğim bu dünyadan.
Kalkmalıyım artık meyhaneci,
Gelir belki
Benim gibi bir dilenci,
Sorarlarsa bir gün sana,
Çekinme anlat onlara.
Dipsiz bir uçurumun kenarında
Güneşin yeniden doğmasını,
Mutluluklar dilediğim
Kayıp yollarda,
Açmayı unutmuş
Solgun umutlarda
Onu beklediğimi söyle.
Bulut olup
Kaybettiğim yağmuru,
Sevgi olup
Yaşadığım yoksulluğu,
Aşk olup
Sevenlerin bedeninde kaldığımı
Sevişenlerde onu bulduğumu
Senden bile medet umduğumu
Anlat artık onlara,
Anlat meyhaneci beni soranlara.