Meyhane Şiiri - Mehmet Kemal

Bir gece
Çekmişim kafayı Galata'nın kaldırımlarında yürüyorum
Gecenin birinde
Tarihi bile belli değil
Saat 11'i bilmem kaç geçe
Bir günü öbürüne bağlayan gece
Yokoluşa sayılı gün
Atıyorum bir çentik daha
Binler kalan günüm kaldı belki yüzlerce
Ardından gidiyorum evime bırakıyorum kendimi
İnsan olmanın verdiği yeti
Düşünme yetisi
Ödül gibi görünen acımasız ceza
Ara ara bul bulabilirsen çıkış yolunu
Var mı bulan bilemem
Bulduğunu sanan var mıdır ?
Çok fazla derim be pezevenk filozof

Sabah oldu kalkıyorum
Baktım evimin ıssız köşelerine
Olmamışım ben
Topluma ayak uyduramamışım
Ne evlenmişim ne çocuk yapmışım
Bu zindan kafayı yenememişim
Fakat her sabah alarmın sesi ile uyandığımda farkediyorum ki
Ben sende tutuklu kalmışım
Neyseki şiirimizin konusu bu değil

Gelgelelim bizim şu varoluşsal sancıya
Gidiyorum gece meyhanenin birine
Bu gece kanto
Tek tek devirirken şişeleri
Atıyorum bir çentik daha
Şerefe pezevenk filozof
Bu sefer ölümüne
Bu sefer ölümüme
Bu lanet belaları defedemedik
Uyuştu beynimiz
Filozof başlıyor söze
-Bu düzensiz düzene köpek olacağına
  Dik nalları rahatla
Filozof deli
Pezevenk filozof derler sonuçta
Beş parasız,çulsuzun teki
Anca içer durur,
Tek derdi alkol,her gece içmenin yolunu bulur

Uyudum uyandım,
Patrondan parayı da aldım
Ardından meyhanede soluğu aldım
Filozof aynı köşesinde
Sorar oldum filozofa
Neden?
Başladı filozof anlatmaya
Ne kendisi bilirmiş derdini
Ne anlatabilirmiş başkasına
Birgün cesaret gelir olmuş sıkmak için kafasına
Becerememiş bizim pezevenk
Yatmış aylarca hastanede
Kurtulmuş sonrasında
Ardından gelmiş bizim bu meyhaneye
Felsefeyi çok severmiş
Asıl derdi derdini anlatmak değil
Asıl derdi, derdini anlayabilmekmiş
Hiç mi hiç kelimelere bu derdini dökemezmiş
Kim bilir
Belki bir gün ben de öğrenirim dedi filozof
Ardından devirdiğim hiçbir şişenin
gölgesinde belirmedi
Sıkmış kafasına kurtarmış kendini
Ardından kaldı bu dert benimle başbaşa
Kim bilir
Belki de sıra şahsımındır
Bilinmez